Het strand

Ze draaide lachend om en glimlachte, ja nina had gelijk.
"Misschien zitten zij ook in de villa?" Ze draaide zich weer om als ze merkte dat ze aan het staren was.
Ze haalde een hand door haar haren en ging recht staan,

Jason keek even naar Cameron en liet toen zijn blik over de andere mensen die in de zee stonden glijden. Twee meisjes waren naar hun aan het staren, nouja naar Cameron. Ik zwaaide blij naar de twee, misschien zaten ze wel bij ons in de villa.

Cameron zag dat Jason naar de meisjes zwaaide, "ken jij hun?" vroeg ze nieuwsgierig.

Met een glimlach zwaaide ze terug naar de jongen.
Ze begon te lachen en vroeg aan nina of ze er op af wou gaan, ze had wel zo'n vermoede dat zij in de villa woonden.
Ze liep hun richting op en begroette hun.

"Nee ik ken ze niet, maar ze waren aan het staren" antwoordde Jason
Vervolgens zag hij hoe een van de meisjes op ze af kwam lopen. Als eerste stak jason zijn hand uit. "Jason, zitten jullie ook in de villa?" vroeg hij nieuwsgierig terwijl hij naar de villa knikte die je vanaf hier kon zien.

Cameron glimlachte vriendelijk toen ze het meisje aan zag komen lopen.
"Ik ben Cameron," zei ze.

Ze schudde zijn hand en knikte "ja, ik ben cléo, aangenaam", ze glimlachte en keek even naar nina owen en daniel, ze zou hun ook even voor stellen.
"Dat zijn nina , owen en daniel, en dan is er ook nog matt maar die zit in de villa, hoe lang zijn jullie er al." Ze keek hun vriendelijk aan en glimlavhte even.
Ze leken haar nu al aardig.

Jason knikte naar de anderen en glimlachte naar Cléo. " We zijn er net, ik net iets langer dan Cameron. Hoelang zijn jullie hier dan?".

"Best lang, al vanaf de ochtend" ze keek naar de villa die je vanaf hier perfect kon zien.
Ze wou niet dat er een pijnlijke stilte viel dus vroeg gelijk verder, "wat brengt jullie naar de villa." Niet dat ze niet blij was dat ze er waren maar net zoals ze al met de rest hadden besproken hoe ze hier terecht kwamen.

Cameron bestudeerde Cléo even, ze leek haar wel aardig, wel heel anders dan haar vrienden thuis.
"Ik heb dit reisje gekregen van mijn vaders, voor mijn achttiende verjaardag en jij?" vroeg Cameron. Ze hoopte dat niemand raar opkeek toen ze het over haar vaders had, daar had ze namelijk even geen zin in.

Met een glimlach ging ze met haar hand door het water.
"ik wou even rust van m'n broertjes en zusjes en dansen en stress , en wou gewoon lol maken met leeftijd genoten"
Ze glimlachte bij de gedachte aan de drukte thuis.

Cameron glimlachte. Zij wist niet hoe het was om in een druk huis te wonen, had ze maar broertjes of zusjes.
"Ja, het is wel even heerlijk om te ontspannen hier. Hoeveel broertjes en zusjes heb je?" vroeg ze.

Even telde ze, "kleine broertjes en zusjes 8, 5 meisjes , 3jongens, dan heb ik nog mn eigen oudere broer , en nog een broer en zus maar die wonen niet meer bij ons"
Dat was een lang verhaal maar ze glimlachte daarna, het was misschien druk maar ja meestal verbleef er ook een pleeg kind, ze hield wel van hen allemaal.
Met een glimlach ging ze met haar hand door haar haren.

Wow, dit had Cameron niet verwacht, ze trok haar wenkbrauwen omhoog van verbazing. "Zoveel? Hebben jullie pleegkinderen in huis ofzo?" Ze zou graag eens met zoveel mensen in een huis willen wonen, al zou ze er wel gek van worden uiteindelijk. Alle aandacht gaat dan ook naar anderen, dat lijkt haar niks.

Ze knikte, "mijn broer en ik zijn ook geadopteerd, al mijn andere broertjes en zusjes ook en soms komt er nog een pleeg kind bij" het was voor haar een dood gewone zaak maar ze snapte de verbazing.
Het was dat haar adoptie ouders zelf geen kinderen konden krijgen, dus wouden ze andere kinderen helpen.
Ze was er wel blij mee want ze mocht ten eerste bij haar broer blijven en haar adoptie ouders waren op zich heel aardig.
Met een glimlach deed ze haar haar over haar schouder en herinnerde zich weer haar broer, ja als ze hem ook zou verliezen zou haar leen kapot zijn.

"Wat mooi dat je ouders dat doen zeg," zei Cameron. Ze vond het best bijzonder, vergeleken met dit was haar thuissituatie niet zo heel bijzonder. Cameron voelde een kramp in haar kuit opkomen. "Ah shit, ik denk dat ik even terug naar de villa ga, ik ben ook best moe na zo'n lange reis!" Ze liep het water uit en liep richting de villa. "Ik zie jullie morgen wel weer, veel plezier nog!" zei ze terwijl ze naar de villa liep. Ze was ineens super moe, morgen zou ze er wel echt een leuke dag van maken, maar eerst slapen.

Ik ging bij Cléo, Cameron, Nina en Jason staan en stelde me voor 'Daniel,' zei ik en glimlachte lief. Ik dobberde een beetje in het water. Het was een leuke groep, dat zeker.

Al die tijd had Nina haar mond niet open getrokken, ze bleef maar staren naar Cameron. Ze was zo knap dat het bijna jaloersmakend was, ze glimlachte en keek even weg. Ze wilde niet al gelijke een rare indruk maken bij de twee nieuwe. 'Tot straks' riep ze naar Cameron die terug naar de Villa ging. 'Zullen we anders met z'n alle terug naar de villa gaan, om dan samen lekker te gaan eten' vroeg ze aan de rest.

Ze knikte "ja, heb best honger gekregen" en ze keek naar Jasons "ga je mee?" en ze keek em vragend aan.
Ze liep langzaam het water uit, en richting haar tas.
Haar hemdje en shorts deed ze in haar tas en haar zonnebril op haar hoofd.
De handdoek hing ze aan haar schauder en wachtte op de rest.

Cleo stemde in en ze zag hoe ze Jason mee vroeg, en moest lachen. 'Daniel ga je ook mee naar de Villa? Cleo die vergeet je gewoon' grapte ze. Ze liep achter Cleo richting de tas en trok haar jurkje weer aan en zette haar zonnebril op haar hoofd, vouwde haar handdoek op en stopte die in haar tas. 'Ik ben klaar' riep ze. Snel nam ze nog een slokje uit haar flesje water en wachtte tot de rest klaar was.

Ze grijnsde en vroeg ook meteen of owen mee ging, ze kon zich zelf wel slaan , ze vergat wel vaker iets.
"ik heb een korttermijngeheugen " zei ze plagerig en grijnsde.
Ze deed haar slippers aan en maakte zich zelf nog even droog met haar handdoek.

Hij lachte en keek lief naar Nina 'dankjewel hoor dat jij wel aan me denkt,' grapte hij en liep met ze mee naar de villa.

Ze moest lachen 'maakt niet uit hoor Cleo, we vergeten allemaal wel iets' zei ze en ze glimlachte. Toen keek ze om naar Daniel 'Geen dank' en samen liepen ze richting de villa.

Owen haastte zich het strand op. Hij rende eigenlijk al wat. Zijn blik viel op een grote rots bij het water. Hij liep er naar toe en liet zich er op zakken. Zijn handen ging langzaam aan naar zijn hoofd. Algauw grepen zijn vingers zijn donkeren haren wat vast. Hij kneep zijn ogen dicht. Waarom moest hij dit nu voelen? Net nu hij zich zo goed voelde bij Daniel. Hij vond hem echt heel leuk, zo leuk dat hij het nauwelijks kon beschrijven. En nu had hij het verteld maar liep hij weg. Zou Daniel hem daar wel voor kunnen vergeven. Owen slikte eens. Het was gewoon nog niet geheeld wat er toen was gebeurt. Er was ook nooit echt iemand geweest die hem er voor had kunnen troosten waardoor hij het nooit had kunnen verwerken. Daarom miste hij Daniel zijn aanrakingen van gisteren des te meer. Hij wilde hem tegen zich aan houden.

Daniel rende het strand op en keek om zich heen, hij zag niemand. Hij ging verloren op het zand zitten en keek voorzich uit naar de zee. Hij wreef door zijn haar en dacht aan Owen. Hij vond me leuk, maar toen ging hij weg. Of zei hij het alleen maar omdat ik erbij was? Hij dacht na, en keek nog een keer naar achter om te kijken of hij niet ergens verstopt zat.