Het strand

Langzaam aan opende Owen zijn ogen zich. Zijn handen zakte omlaag en kwamen uiteindelijk naast zich op de rots terecht. Owen hield zijn ogen half open waarna hij voor zich uit naar de zee keek. Een bries wind gleed door zijn haar. Plotseling meende hij een gedaante een aantal meters vanuit zijn ooghoeken te zien. Owen keek gelijk opzij en merkte vervolgens Daniel op, ja hij herkende hem gelijk zonder twijfel. Hij leek wat verslagen in het zand te zitten. Owen stond gelijk op. Langzaam aan liep hij naar hem toe. Toen hij eenmaal bij hem kwam keek hij met half open ogen naar hem. ''Het spijt me dat ik van je weg was gerend'' Zei Owen zacht tegen hem.

Uit het niets kwam Owen, hij schrok er zelfs een beetje van. 'Het maakt niet uit,' zei hij zacht terug 'ik vind je leuk.' Hij gaf hem een kus op z'n mond. Het voelde fijn aangezien hij het nou eindelijk wist. Het was al bijna zonsondergang, het was dus al donker. 'Kan ik vannacht bij jou slapen?' Vroeg hij.

Owen keek met half open ogen naar Daniel die hem zei dat het niets uit maakte. Toch bleef Owen zich nog wel wat schuldig voelen door zijn plotselinge wat vreemde actie daar bij het zwembad. Ineens zei Daniel hem dat hij hem ook leuk vond en algauw daarna kreeg hij een kus op zijn mond. Owen sloot zijn ogen voor een moment. Een warm gevoel bekroop. Langzaam aan legde hij zijn armen om Daniel zijn middel. Hun lippen maakten zich ondertussen los van mekaar en Daniel vroeg hem of hij bij hem mocht komen slapen. Daar hoefde Owen niet over te twijfelen. ''Natuurlijk'' Zei hij zacht tegen hem. Hij glimlachte even lichtjes wat naar hem waarna hij hem zachtjes een kusje terug gaf op de mond. Hij begon zich nu behoorlijk gelukkig te voelen zo en wilde dan ook niet dat het zou stoppen.

Ik kreeg een positief antwoord en een kus terug op mijn mond ik voelde me blij. 'Zullen we weer terug naar het huis?' Vroeg hij na een korte stilte. Hij pakte alvast de hand van Owen vast. Hij was Cameron totaal vergeten, eerst was hij nogal pissig maar ze had ons toch bij elkaar gebracht. Maar hij was niet van plan om het zo een twee drie te vergeven.

Na de kus keek Owen hem weer kalm in de ogen aan. Hij vroeg hem of ze weer terug naar het huis zouden gaan. Ondertussen pakte hij zijn hand al vast. Owen knikte eens lichtjes naar hem. ''Ik leid je naar mijn kamer'' Zei Owen kalm tegen Daniel. Hij keek er naar uit dat Daniel bij hem in bed zou liggen vanavond, dat leek hem een fijn rustgevend idee. Zachtjes trok hij Daniel dan ook met zich mee naar zijn kamer toe. Verder dacht hij niet meer na over Cameron, hij gaf haar niet zo zeer de schuld. Het was hij zelf waar het nog niet helemaal goed mee ging. Daar kon zij niks aan doen. Maar hij voelde zich nu al een stuk beter door dat Daniel zo bij hem was.

Cameron strompelde het strand op. Ze wist niet wat er gebeure. In haar hoofd gingen duizend gedachten rond. Terwijl ze met een hand naar haar hoofd ging viel ze op de grond. Het zand kwam in haar schoenen. Ze bleef in het zand liggen. "Help" zei ze zacht, maar ze wist dat er niemand was. Ze probeerde op te staan, maar het leek net of iemand haar tegen het zand aandrukte. Ze sloot haar ogen even, zoveel had ze toch niet gedronken?

Snel rende ze op Cameron af en hurkte naast haar neer. 'Cameron gaat het wel goed met je' zei ze bezorgd. Ze begon zelf te trillen, zoiets had ze nooit meegemaakt. Ze had er goed aan gedaan om toch niet de avond door te brengen in de strandtent anders lag Cameron hier in het zand. Ze aaide haar haren uit Cameron's gezicht.

Fitz kwam zo ook het strand op. Hij zag het meisje bij Cameron zitten. Fitz liep er op en kwam er bij staan. Hij wist niet wie het meisje was, maar hij vermoedde ook iemand van de villa. Hij keek daarna naar Cameron. ''Laat mij maar, ik breng haar terug naar de villa'' Zei hij tegen het meisje zonder haar aan te kijken. Zijn blik bleef op Cameron gericht. Hij wachtte tot dat ze aan de kant zou gaan.

Ze schrok toen er een jongen naast kwam zitten en opperde om Cameron naar de villa te brengen. Heel de dag snapte ze al niet wat er aan de hand was zo ook nu wat dacht die jongen wel niet dat ze Cameron met een vreemde mee liet gaan. 'Ik laat Cameron niet met een vreemde mee gaan' zei ze boos 'En hoe bedoel je naar de Villa, hoe weet jij nou dat we in die villa wonen? Ben een je een stalker ofzo?' vroeg ze en ze keek de jongen aan. Misschien had ze gisterenavond niet zoveel met Cameron moeten drinken want ze snapte er allemaal niks van.

Cameron opende haar ogen. Ze voelde een hand door haar haren gaan. Het was Nina. Ze wilde iets zeggen maar het ging niet, ze voelde zich zwak. Wanhopig keek ze in Fitz ogen, ze moesten haar helpen. Ze probeerde te zitten maar ze viel weer naar achter, wat gebeurde er?

Fitz keek met een zucht naar het meisje. Ze werkte nou niet echt mee, iets wat hem al irriteerde. Hij ging door zijn hurken en duwde het meisje gewoon wat aan de kant. Dan moest het maar zo. Hij tilde Cameron in zijn armen op. ''Je vriendin ligt hier, en jij begint mij te ondervragen?'' Zei Fitz ondertussen tegen haar. ''Ik kom van de villa'' Vervolgde hij zijn woorden, deze klonken wat kortaf. Hij keek haar voor een moment in de ogen aan waarna zijn blik op Cameron viel. Hij tilde haar daarna naar de villa toe.

Cameron kwam weer bij bewustzijn, ze wilde iets zeggen maar er kwam geen geluid uit. Ze schrok van de reactie van de jongen ze werd weg geduwd en hij tilde Cameron op. Snel krabbelde ze overeind 'Prima dat je me wilt helpen maar je had het ook op een normale manier kunnen zeggen. Ik wist toch niet dat je ook bij ons in de villa woonde!' riep ze boos uit. 'Wacht eens, dus jij bent..' Ze maakte haar zin niet af het was niet het moment om er nu over te beginnen. 'Kun je de volgende keer een beetje vriendelijker zijn' zei ze kort af en ze huppelde achter de jongen met Cameron aan.

Fitz liep met Cameron in zijn armen over het strand. Hij luisterde naar het meisje haar woorden, maar hij luisterde er maar nauwelijks naar. Ze riep het boos uit maar het deed hem weinig. Hij had zijn aandacht nu meer op Cameron gericht die in zijn armen lag. Hij hoorde toen haar andere woorden. Zou ze al wat over hem gehoord hebben? Waarschijnlijk wel. Fitz keek vanuit zijn ooghoeken voor een moment naar haar. ''Nee'' Reageerde hij kortaf op haar woorden of vriendelijker kon zijn. Hij keek weer voor zich uit en liep zo naar de villa die hij uiteindelijk binnen ging. Hij liep richting de slaapkamers.

Cameron liep het strand op. De zon brandde op haar schouders. Ze liep naar een rots en ging erop zitten, heerlijk vond ze het hier. Ze snoof even, de geur van de zee maakte haar altijd even blij. Met een zucht keek ze naar het verband om haar hand, gister was wel een ongeluksdag voor haar. Ze keek weer naar het zeewater, ze had zin gekregen om te zwemmen.

Fitz liep over het strand. De wind blaasde tegen zijn gezicht. Hij schopte licht wat verveeld tegen een steentje. Hij keek vervolgens het strand rond. Opzoek naar iets interessands. Ineens viel zijn blik op een meisje dat op een rots zat. Maar het was niet zomaar een meisje, Fitz herkende haar als Cameron. Ze zat daar in haar eentje? Dat viel hem heel erg op. Kalm draaide hij zich naar haar toe en liep hij met zijn handen in zijn broekzakken naar haar toe. Hij kwam geluidloos achter haar staan en plaatste zijn handen op haar ogen. ''Drie keer raden wie'' Zei Fitz plotseling tegen haar. Met een flauw grijnsje keek hij ondertussen omlaag naar haar.

Cameron schrok toen ze twee handen op haar ogen voelde, maar herstelde zich daarna gelijk weer. Het was Fitz, ze hoorde zijn stem. "Fitz," zei ze kortaf. Ze keek naar boven, hij had weer die irritante grijns op zijn gezicht.

Fitz verwijderde zijn handen van haar gezicht zodra ze zijn naam noemde. Niet dat ze erg opgewekt klonk. Fitz plaatste zijn handen terug in de zakken van zijn vest en kwam naast Cameron op de rots zitten. ''Niet blij om te zien?'' Reageerde hij dan ook op haar met een flauw grijnsje. Hij keek voor een moment voor zich uit naar de zee maar al gauw ging zijn blik terug naar haar. ''Wat doe je hier alleen op het strand?'' Vroeg hij vervolgens kalm aan haar.

Cameron negeerde zijn vraag of ze blij was om hem te zien. Ze wist het zelf niet eens, misschien was ze wel blij hem te zien, misschien niet. Ze keek hem aan toen hij naast haar ging zitten. "Gewoon, een beetje rondhangen," zei ze. Ze wilde eigenlijk even rust van alles en iedereen, maar nu hij hier naast haar zat vond ze het eigenlijk ook wel prima. "Jij bent ook alleen," zei ze terwijl ze pulkte aan het verband om haar hand.

Hij liep het strand op in de hoop dat hij Cameron zag. Zijn blik viel gelijk op de rotsen waar Fitz en Cameron zaten. Hij keek of Nina er ook was maar die was nergens te zien dus wachtte hij nog even.

Fitz kreeg geen antwoord op zijn vraag. Het maakte hem niet uit. Ze mocht antwoordden als ze wilde, als ze het niet wilde vond hij het ook best. Kalm was hij naast haar komen zitten waarna hij algauw weer wat tegen haar zei. Ze antwoordde erop. Fitz knikte eens begrijpend. Ze merkte vervolgens op dat hij ook alleen was. Met een flauw grijnsje keek hij richting haar. ''Zou je je daar zorgen over maken?'' Vroeg Fitz wat flauwtjes aan haar terwijl hij met een rustige blik naar haar keek. Niet wetend dat Cameron eigenlijk in de knoop zat of ze het nou wel of niet goed vond dat hij hier zo bij haar was, alweer.

Cameron wist niet goed wat ze moest zeggen. "Je moet doen waar je zin in hebt," zei ze maar. Ze voelde het verband knellen, ze irriteerde zich eraan. Met zoveel mogelijk kracht probeerde ze het eraf te halen, maar het was tevergeefs. Ze deed haar zonnebril af en deed deze aan haar hemd. "Waarom ben jij hier?" vroeg ze uit het niets. Deze vraag wilde ze al heel lang aan hem stellen.

Je moet doen waar je zin in hebt, zo reageerde ze op hem. Fitz keek met een flauw grijnsje weg naar de zee. Ja dat deed hij zeker wel, hij deed altijd waar hij zelf zin in had. Zijn blik viel daarna op het verband om haar hand. Dat kon er nu ook wel om vandaan, en zij leek er net zo over te denken. Echter leek zij het er niet af te kunnen krijgen. Nadat ze haar zonnebril had afgedaan vroeg ze hem waarom hij hier was. ''Heb je interesse in me?'' Vroeg Fitz ineens aan haar doordat Cameron hem nu ineens een gewone vraag stelde. Hij keek haar even aan waarna hij zich tot haar hand met het verband richtte. Kalm pakte hij deze vast. ''Zal Fitzy je maar eens helpen'' Zei Fitz met tegen haar. ''Alweer'' Zei hij vervolgens met een licht grijnsje waarna zijn blik weer op het verband viel en deze vervolgens los maakte van haar hand.

"Het was maar een vraag," zei Cameron toen Fitz weer eens een wedervraag stelde. "Je heb tot nu toe wel veel vragen van me ontweken, heb je soms iets te verbergen?" Zei ze voor de grap. Ze keek toe hoe hij haar hand pakte en het verband eraf haalde. Zijn hand was warm en koud tegelijk. Ze keek hem aan. "Wees maar niet te vol van jezelf hoor, dit zal de laatste keer zijn dat ik je hulp nodig heb," ze zei het met een klein glimlachje.

Snel liep ze achter Daniel aan, buiten adem kwam ze naast hem staan. 'Sorry ik kon je niet bijhouden' verontschuldigde ze. Ze volgde zijn blik en keek ook naar de rots waar Cameron en Fitz zaten.

Ja Fitz ontweek bijna haar vragen. Waarschijnlijk deed hij dat niet helemaal bewust. Hij kickte er gewoon op om lastig te zijn. Dat kon de enige verklaring zijn als hij er zelf over nadacht. Fitz grinnikte even toen ze vroeg of hij soms iets te verbergen had. ''Het verbaasd me dat je ineens zo rustig tegen me praat, vanmorgen was je nog zo boos.'' Reageerde Fitz kalm op haar terwijl hij het verband van haar hand verwijderde. Uiteindelijk had hij het verband losjes in zijn hand. Hij keek haar vervolgens in de ogen aan. ''Zou je denken?'' Reageerde hij alsof hij haar niet geloofde en haar elk moment weer zou moeten helpen met iets, naja het moest niet. Hij deed het gewoon.