De veranda

iedereen was een beetje aan het bijkomen van de lange reis, dus trok ik mezelf ook eventjes terug in de tuin met me boekje. Alleen kon ik me niet echt goed concentreren op me boek, dus keek ik maar een beetje rond in de tuin. Heerlijk zo'n veranda..

Je merkte wel dat het rustig was in het huis, iedereen was zijn eigen ding aan het doen en vast nog zijn/haar tas aan het uitpakken. Met z'n vieren is het een klein clubje maar gezellig moesten we het zelf maken natuurlijk. Ik opende mijn boek en begon te lezen.

Ik kon me niet concentreren op me boek dus ik klapte hem dicht en verliet de veranda..

Langzaam aan kwam Owen het terras opgestapt. Op zijn rug droeg hij een gitaar. Voor een moment bekeek Owen het terras. Er was niemand te zien. Maar goed ook. Hij wilde alleen zijn. Er was toch niemand die het vol zou houden in zijn buurt. Hij sprak met weinig woorden, maar de meesten deden al geen eens de moeite meer om met hem een gesprek te voeren. Owen was het nu wel gewend om alleen te zijn. Zo was het leven nou eenmaal voor hem. Hij verwachtte dan ook niet, dat het hier zou veranderen bij de villa. Waarschijnlijk helemaal naar Spanje gereisd voor niets. Een diepe zucht ontsnapte de 19 jarige jongen zijn mond. Hij liep naar de rand van het terras toe en ging er op zitten terwijl hij de gitaar van zijn rug afhaalde. Hij begon vervolgens te spelen. '' Patience running thin, running thin Come again? Tell me what I get Opposite, opposite. Show me what is real If it breaks, does it heal? Open up your ear Why you think that I'm here? Keep me in the dark Are you even thinking of me? Is someone else above me? Gotta know, Gotta know. What am I gonna do? Cause I can't get through to you. So whats it's gonna be? Tell me, Can you hear me?'' Zong zijn heldere jongens stem vervolgens, terwijl hij met zijn gitaar het nummer vlot speelde. Er ondertussen niet aan denkend dat iemand zo het terras op zou kunnen lopen, en hem alsnog zou kunnen horen zingen.

Nog slapend liep ze richting de veranda ze had voordat ze naar beneden liep nog even snel een shortje met hempje aangetrokken en haar haren in een knotje gedraaid. Ze ging op een ligstoel liggen en ze keek om zich heen de tuin in.

Op een laag tempo liep hij door naar de veranda waar Nina zat, hij ging zitten op een ligstoel naast haar en trapte zijn slippers uit. 'Goedemorgen,' zei hij met een glimlach 'lekker geslapen?' Vroeg hij daarna.

Ze hoorde iemand de veranda op komen lopen ze opende haar ogen en zag dat Daniel naast haar op een ligstoel kwam liggen. 'Goedemorgen' begroette ze hem. Ze schaamde een beetje voor hoe ze eruit zag, ze was namelijk zo haar bed uitgestapt en had maar wat aangetrokken ze had zelfs haar haren niet geborsteld. 'Heerlijk, ik heb eigenlijk niet gemerkt dat ik wakker heb gelegen. Jij ook lekker geslapen?' vroeg ze belangstellend. 'Was het gisteren nog gezellig?' vroeg ze en ze keek Daniel aan.

'Precies hetzelfde, viel gelijk in slaap,' zei hij. 'Ja het was wel gezellig, ben eigenlijk net als jou ook gelijk teruggegaan naar de villa.' Hij kon zich eigenlijk weinig herinneren van gisteren, alleen het feit dat hij veel cocktails op had en dat hij contstant met Owen aan het flirten was. 'Kom je anders zo mee zwemmen?' Vroeg hij, het was lekker weer ookal was het nog maar ochtend.

Ze luisterde naar wat Daniel vertelde, hij was dus ook gelijk na mij terug naar huis gegaan. Ze moest aan de cocktails denken die ze met z'n alle hadden gedronken gisteren. Ze dacht na over de vraag om te gaan zwemmen, ze keek even de tuin in het was lekker weer dus waarom niet. Ze vond het leuk dat hij haar uitnodigde 'Ja gezellig, zwembad of zee' vroeg ze uiteindelijk aan hem en ze keek hem afwachtend aan.

Hij glimlachte, 'Zwembad,' besloot hij en voegde er nog wat aan toe 'ik pak even me zwembroek zie je zo.'
Hij liep door de woonkamer en de gang terug naar zijn kamer.

Ze knikte. 'Zwembad is goed' zei ze uiteindelijk. Ze liep achter Daniel aan naar boven en liep naar haar slaapkamer.

Nadat Cameron Owen naar huis had gebracht, ging ze op de veranda zitten. Ze zuchtte, dat werd dus geen avondje stad. Ze kon niet geloven dat Fitz het hen weer aandeed, had hij er plezier mee ofzo? Cameron pakte een tijdschrift dat op het tafeltje lag en ging met haar voeten op het bankje zitten.

Na een tijdje kwam Fitz de veranda opgelopen. Het was al wat later en hij had niet verwacht dat er nog iemand op de veranda zou zitten. Hij hield een doekje tegen zijn neus die nog bloedde. Fitz kwam bij de rand van de veranda staan. Hij legde zijn andere arm op het hek dat er om heen zat en zo steunde hij er wat op. Zwijgend keek hij wat voor zich uit. Hij had nog niet in de gaten dat Cameron ook op de veranda zat.

Cameron keek op van haar tijdschrift en zag ineens Fritz daar staan. Hij leek haar niet te zin. Ze had geen zin in zijn aanwezigheid, ze was boos op hem. Waarom kon hij Owen niet gewoon met rust laten. Ze zei niets en besloot hem te negeren, ze pakte het tijdschrift op en begon verder te bladeren.

Plotseling hoorde Fitz het geblader. Hij keek dan ook om en zag zo Cameron zitten. Hij liet het doekje voor een moment zakken en keek met een licht grijnsje naar haar. ''Moet je niet bij die andere twee zijn?'' Vroeg hij met een licht grijnsje aan haar. Hij had niet verwacht dat zij hier nog in haar eentje zou zitten aangezien ze had gezien hoe die twee er aan toe waren. Maargoed die lagen nu ook al te slapen en dat wist hij dan weer niet.

Ze trok een wenkbrauw op toen hij begon te praten. Ze had gezien hoe hij de twee had achtergelaten en hij was er nog trots op ook. "Jij bent zeker heel trots op jezelf, of niet?" zei ze terwijl ze de tijdschrift naast haar neerlegde. "Waarom kun je ze niet gewoon met rust laten, je hebt zijn leven al genoeg verpest!" riep ze. Ze herstelde zich weer toen ze besefte dat het halve huis al aan het slapen was. Ze keek hem boos aan.

Fitz keek kalm richting haar nadat hij zijn woorden tegen haar had uitgesproken. Hij ging met het doekje weer even langs zijn neus. Hij keek voor een moment naar het doekje terwijl hij naar haar woorden luisterde, maar het haast leek alsof hij er niet naar luisterde. Uiteindelijk keek hij weer naar haar zodra ze uitgepraat was. Hij merkte dat ze het tijdschrift had weg gelegd. Ineens begon ze te roepen. Nog even en het halve huis kon mee genieten. Voor een moment keek Fitz dan ook naar het huis. Hij grijnsde even flauwtjes en keek haar uiteindelijk weer in de ogen aan. ''Ben je klaar?'' Vroeg hij kalm aan haar terwijl hij het doekje weer liet zakken. ''Ga je nu ineens weer aandacht aan me besteden?'' Vroeg hij vervolgens aan haar. Hij reageerde weer niet op haar vraag maar dat deed hij niet bewust. Het was hem enkel opgevallen dat ze haar tijdschrift inruilde voor hem. Ze had hem ook kunnen negeren.

Cameron keek naar het doekje met bloed die hij in zijn hand vasthield, zo te zien had Daniel hem een paar rake klappen gegeven, of Owen maar dat betwijfelde ze. Ze stond op en stond nu recht voor zijn neus. Ze lachte toen ze merkte dat hij dacht dat ze aandacht aan hem besteedde, het was een spottende lach. Hij heeft net twee van haar huisgenoten in elkaar geslagen, ze was boos op hem en dat mocht hij weten. "Alsjeblieft zeg, jij denkt maar dat de hele wereld om jou gaat," zei ze terwijl ze een plukje haar uit haar gezicht haalde. "Maar raad eens, dat is niet zo."

Fitz zette zich wat tegen het hek aan. Het bloeden was merendeels al gestopt. Fitz hoorde de lach. Hij trok even een wenkbrauw op. Hij volgde haar met zijn ogen zodra ze op was gestaan en voor hem kwam staan. Kalm keek hij haar in de ogen aan en luisterde naar haar woorden. Hij grijnsde weer even wat flauwtjes. ''En toch kun je niet ontkennen dat je je oog even niet van me af kon houden'' Zei Fitz kalm tegen haar. Fitz had haar wat langere blikken op hem gezien, dat had wel iets moeten betekenen.

Cameron kookte van woede en even wist ze niet wat ze moest zeggen. Ze kon nog alles zeggen wat ze wilde, hij zou het toch nooit begrijpen. Ze zei niets en bleef hem in de ogen staren. Ze wist niet wat ze moest doen, ze kon weglopen, maar ze deed het niet. Ze hield zijn blik vast en liep toen terug naar het bankje. "Moet je niet ergens iemand anders vakantie verpesten?" vroeg ze cynisch. Hij was hier pas 2 dagen en hij had al voor de meeste drama in dit huis gezorgd.

Voor een moment was het aardig stil. Ze bleef hem in de ogen aan kijken. Fitz deed hetzelfde terug. Hij had er geen moeite mee, maar er moest een reden zijn waarom zij dit zo vol hield. Als ze zich echt zo ergerde aan hem, waarom was ze dan niet allang van hem weg gegaan? Fitz zette zich recht zodra Cameron terug naar het bankje ging. Ze stelde hem ondertussen een vraag. ''Ik maak lol'' Reageerde hij simpel. Hij gooide het doekje weg in een prullemand die buiten was neer gezet. Hij verplaatste zich daarna ook naar het bankje. Kalm kwam hij naast haar zitten.

Cameron keek toe hoe hij naast haar ging zitten. Hij had het doekje weggegooid. Ze schudde haar hoofd. "Voor jou is dit misschien lol maken, op een hele hele zieke manier maargoed, maar voor anderen is dit niet leuk. Waarom kun je dat niet begrijpen?" Ze zei het boos en gemeend. Ze besloot hem weer te negeren, ze pakte haar tijdschrift op en begon weer te bladeren. Hopelijk begreep hij de hint dat hij weg moest gaan.

Fitz luisterde naar haar woorden. Hij legde een arm achter haar op de rugleuning van het bankje. Hij grijnsde even lichtjes. ''Sorry, ik leid een ander leven'' Reageerde Fitz wat flauw op haar. Ze zei het boos en dit keer leek ze het ook wel te menen. Maar toch, Fitz was nog niet klaar met haar. Fitz zag hoe ze weer een tijdschrift pakte. Fitz boog naar voren en gritste het tijdschrift uit haar handen. Hij kwam vervolgens met zijn gezicht dichter voor die van haar. Kalm keek hij haar in de ogen aan.

Cameron bleef zitten hoe ze zat. Ze bewoog niet. Toen hij met zijn gezicht dichterbij kwam keek ze hem aan in zijn ogen. Ze bewoog nog steeds niet. "Ik eh.." zei ze mompelend.