De woonkamer

Owen keek met grote ogen toe. Nu stortte Fitz zich op Daniel! Daar was hij al bang voor geweest. Maar dit keer sloeg Daniel terug. Nee! Waarom deed hij dat nu. Owen slikte eens. Fitz vocht zo veel in zijn leven, hij zat ook nog eens op kickboksen. Hij was sterk, heel sterk. Hij wilde niet dat hij Daniel pijn zou doen! Owen probeerde dan ook tussen beide te komen. ''Fitz stop!'' Riep hij dan ook naar hem. Zijn stem sloeg zelfs over, zo angstig was hij er voor.

Fitz grijnsde breed door Daniel zijn reactie. ''Graag gedaan'' Antwoordde hij vermakelijk. Plotseling kreeg hij slag terug tegen zijn gezicht. Fitz keek gelijk om naar hem en klemde zijn kaken iets op elkaar. Dat was niet zo'n verstandige actie geweest. Fitz balde zijn handen weer tot vuisten. Alsof hij hem weer ergens in zijn zijn maag of tegen zijn gezicht zou slaan. Maar op dat moment kwam Owen tussen hen. Fitz snoof eens en duwde Owen ruw aan de kant waarna hij zich weer tot Daniel richtte en hem een stoot verkoopte tussen zijn benen. Fitz kickte erop om te vechten, maar wanneer hij een klap terug kreeg kon hij soms toch nog wel wat minder vrolijk zijn, al was zijn manier van vrolijk zijn toch altijd al wel anders geweest.

Hij duwde Owen aan de kant maar hij wou niet dat Owen iets overkwam maar daar was geen tijd om over na te denken kort daarna gaf hij een stoot aan Daniel. Daniel kneep zijn ogen dicht, het deed pijn. Maar hij gaf nooit snel op, hij wou doorgaan maar de pijn was moeilijk te verdragen. Hij vermaakte zich nog meer dan eerst en daar kon Daniel niet tegen. Hij zat op zijn knieën en keek omhoog. Hij was te zwak om op te staan maar probeerde het toch en ging het gevecht aan. Hij gaf hem twee klappen weer in zijn gezicht.

Fitz keek vermakelijk naar Daniel die door zijn knieën ging. Hij grinnikte even terwijl hij zijn vest recht trok. Daniel kwam ondertussen weer recht, maar hij liet het nog niet voorbij gaan. De jongen gaf hem weer twee klappen in zijn gezicht. Fitz wijkte van hem weg. Hij voelde bloed zijn mond in gaan. Een tand door de lip. Fitz ging met een hand langs zijn lip en zag het bloed op zijn hand. Fitz snoof eens en liet zijn arm zakken waarna hij terug naar Daniel schoot en hem bij zijn kraag vast greep. Hij tilde hem licht de lucht in waarna hij ineens een zwaai naar de tafel maakte en Daniel daar zo ruw op duwde. Dat maakte dan ook wel een aardige klap tussen zijn rug en de tafel. Fitz boeide het niet.

Owen werd door beide aan de kant geduwd. Waarom deden ze dit! Hij had niet verwacht dat Daniel zo was. Waarom gingen ze niet gewoon weg? Het gevecht begon zo steeds heftiger te raken en Owen voelde zich hopeloos. Hij wilde niet dat Daniel dit aan gedaan had. Maar Owen had nog minder kracht in zich en hij kon Fitz dan ook nog minder aan dan Daniel. ''Stop alsjeblieft!'' Riep hij dan ook uit.

Cameron liep de woonkamer in en bleef verstijfd staan toen ze zag wat hier gebeurde. Waren ze nou aan het vechten? En wie was die onbekende jongen. "Wat is hier aan de hand?" riep Cameron uit paniek, terwijl ze nog bij de deur stond.

Fitz greep hem bij zijn keel en duwde hem op de tafel, het deed verschrikkelijk veel pijn. De klap die hij maakte was hard. Heel hard. Dit keer kon hij niet terug slaan aangezien hij geen kracht meer had in zijn rug om op te staan. Cameron stond in de opening, Daniel zag haar nog net. Hij zag er vast hopeloos uit op dit moment maar hij kon echt niks meer. Hij vond het moeilijk om op te geven het liefst had hij hetzelfde bij hem gedaan. Hij was bang dat hij Owen wat aandeed, of Cameron.

Cameron zag dat Daniel niet meer op kon staan. Ze twijfelde geen moment en liep naar hem toe. "Gaat het wel met je? Hier pak mijn hand, kom op," zei ze terwijl ze haar hand uitstak. Toen keek ze even naar de jongen die deze chaos veroorzaakte. "Eikel," zei ze tegen hem.

Fitz keek vermakelijk naar Daniel die op de tafel onder hem lag. Plotseling was er een meisjes stem te horen. Fitz keek om en merkte het meisje op. Fitz grijnsde wat en richtte zich weer op Daniel. ''Aangenaam kennis te maken Daniel'' Zei hij met een brede grijns tegen hem. Hij gaf een nadruk op zijn keel waarna hij hem los liet en achteruit stapte. Hij pakte zijn tas op en sloeg die over zijn schouder. Voor een moment keek hij richting Owen. ''Leuk je weer te zien'' Zei hij tegen hem waarna hij richting de deuropening van de woonkamer ging. Hij keek het meisje even aan en gaf haar een knipoog met een licht grijnsje nog zichtbaar op zijn mond. Hij liep daarna weg, richting zijn kamer. Hij moest nog even grinniken door haar woorden. Zulke woorden deden hem niets meer.

Owen keek Fitz na zodra hij zich los maakte van Daniel. Waarom.. Waarom was hij hier gekomen. Nu had ook nog Cameron het gezien. Hij wilde niet dat ze kennis maakte met Fitz. Hij wilde zo wie zo niet dat Fitz hier was. Owen voelde het litteken in zijn borst nu nog harder dan eerst. Owen keek vervolgens naar Daniel en snelde zo ook naar hem toe terwijl hij hem ook wat recht hielp. ''Het spijt me Daniel..'' Zei Owen zacht tegen hem.

Verbaasd keek Cameron naar Owen. "Wat is hier aan de hand? Is dit mijn schuld? Ik bedoel omdat, nouja gisteravond? Sorry nog daarvan ik wist niet.." zei ze, maar ze stopte met praten. Daar ging het nu natuurlijk niet om. "Heb je nog ergens pijn? Moet je naar het ziekenhuis?" vroeg Cameron bezorgd aan Daniel. "Die jongen zit hier toch niet in het huis, of wel?"

'Nee.. nee Cameron! Door jou zijn we gelukkig, maar hij zit jammer genoeg hier in het huis.' Daniel keek naar Owen 'is niet jou schuld, had moeten luisteren,' zei hij.
Hij probeerde rechtop te zitten maar het deed nog veel pijn.

Owen keek algauw naar Cameron door haar woorden. Hoe kwam ze daar nu bij? Natuurlijk was het haar schuld niet. Hij glimlachte voor een moment lichtjes toen Daniel zei dat het door haar kwam dat ze nu bij elkaar waren. Dat was waar. Owen keek daarna weer wat bezorgd naar Daniel door zijn woorden tegen hem. Hij zuchtte lichtjes. Hij leidde Daniel naar de bank en liet hem er op zitten. ''Ga maar even zitten'' Zei hij tegen hem. Hij keek daarna naar beiden. ''Blijf alsjeblieft uit zijn buurt..'' Zei hij daarna wat zachter tegen beide. Hij wilde niet dat meer pijn werden gedaan, hij kende hem immers maar al te goed en wist waartoe hij in staat was.

Owen leidde hem naar de bank en hij ging rustig zitten. Hij dacht na, niet bij hem in de buurt komen was niet zijn plan. Hij keek hem aan en knikte. Hij beloofde niks hij was altijd heel eigenwijs en dit keer weer. Daniel wreef door zijn haar terwijl hij na dacht wat er eigenlijk gebeurde.

Cameron keek naar Owen. Hij leek de jongen te kennen. "Ken jij hem? Waarom begon hij opeens aan te vallen?" vroeg ze, ze vond het allemaal maar raar. "Hij komt hier binnen en valt gelijk mijn huisgenoten aan, sorry Owen, maar ik ben nog niet klaar met die gast," zei ze boos. Wat dacht hij wel niet.

Owen keek naar Daniel. Hij kon iets van eigenwijsheid in zijn ogen zien. Stopte hij dat nou maar weg bij Fitz. Fitz was echt geen grapje waar je zomaar tegen in kon gaan. Plotseling vroeg Cameron of hij hem kende. Owen wende zijn blik af en slikte eens. Dit was het meest zwaarste wat hij ooit had moeten zeggen. Owen stond op en liep naar het raam toe. ''Fitz..'' Begon hij. Je kon horen dat hij overstuur begon te raken. ''Fitz.. was.. die beste vriend'' Zei hij zachtjes, maar nog net wel verstaanbaar. Hij hoopte dat dat genoeg informatie was aangezien hij over zijn beste vriend had verteld waar hij verliefd op geraakt. Hij traan gleed over zijn wang. Dit viel gewoon zwaar voor hem. Om Fitz weer te zien, het deed hem pijn.

Hij schrok, 'gaat het?' Vroeg hij. Hij wou het liefst opstaan om hem te troosten maar het lukte niet. 'Wat een rotjoch,' mompelde Daniel. Hij zag Owen in het spiegelbeeld van het raam, een traan gleed over zijn wang.

Cameron zag dat Owen iets overstuur raakte. Ze schrok toen hij vertelde dat het hem was. Zou hij hier expres heen gekomen zijn om Owen te pesten? Heeft hij dan niet al genoeg aan gericht. Cameron zuchtte en liep richting Owen. Ze legde een hand op zijn schouder. "Die jongen moet hier weg, dit is toch geen vakantie voor jou, of Daniel. Het is geen vakantie voor ons allemaal als hij hier blijft," zei ze zachtjes. Ze kreeg een gloeiende haat voor die jongen, ze draaide zich om. "Willen jullie wat drinken?" vroeg ze terwijl ze richting de keuken liep.

'Doe maar water,' zei hij tegen Cameron aangezien hij niks wist te zeggen tegen Owen of tegenover Cameron. Hij kreeg hoofdpijn van dit gedoe.

Owen staarde naar buiten. Fitz.. Zijn gezicht zag hij voor hem. Waarom was hij niet gewoon verandert? Nou ja als dat gebeurt was was hij waarschijnlijk weer gevoelens voor hem gaan krijgen en was hij nooit bij Daniel gekomen. Owen hoorde Cameron haar reactie en keek om naar haar. Zijn blik viel daarna op Daniel die nog op de bank zat. Hij knikte lichtjes. Hij had ook wel zin in wat drinken. Hij kwam daarna gelijk bij Daniel zitten en veegde de traan weg. ''Sorry, ik zou me bezig moeten houden met jou. Hij heeft jou nu lastig gevallen..'' Zei hij zachtjes tegen hem. Het was lief van Cameron ook dat ze zich er zo bezig mee hield, maar Fitz weg krijgen? Dat lukte ook niet zomaar.

"Hier, jullie water," zei Cameron en ze zette het op het tafeltje.

Cameron wilde naar die Fitz toe gaan en er wat van zeggen. Ze stond op en liep naar boven. "Ik ga even eh, naar mijn kamer," zei ze snel en ze liep naar boven. Waar zou zijn kamer zijn..

Na het douchen liep ze richting de woonkamer waar ze stemmen hoorde, 'Hooi' zei ze toen ze binnenstapte. Toen merkte ze dat er een rare spanning in de kamer hing..

Ik keek Cameron na, ik wist wat ze zou gaan doen hij had precies hetzelfde idee. 'Owen, je hoeft je niet druk te maken om mij.' Hij gaf hem een zoen en zakte daarna in de bank. Het liefst wilde hij achter Cameron aan gaan maar het lukte niet, echt niet. 'Hooi nina,' zei hij vriendelijk met een vluchtige glimlach.

Owen pakte het drinken aan van Cameron. Hij keek haar vervolgens na toen ze weg ging. Vervolgens ging zijn blik naar Daniel door zijn woorden. Hij sloot zijn ogen half. Hoe kon hij zich nu geen zorgen maken over hem. Hij kreeg vervolgens een zoen waarna hij terug de bank in ging zitten. Hij hoorde toen Nina haar stem en keek om naar haar. ''Hey..'' Zei hij wat zacht tegen haar.